Tea Time is echt zo’n documentaire die aangeeft waarom het IDFA zo leuk is. Het was niet mijn keuze, en ook voor de vriend met wie ik meeging stond het slechts op de reservelijst. Andere films waren uitverkocht, dus werd het deze maar. De mooiste die ik dit jaar heb gezien.
Aan de verhaallijn lees je het niet af. Een vriendinnengroep ziet elkaar al meer dan zestig jaar maandelijks voor een hapje en een drankje, tea time. Als eind zeventigers, begin tachtigers worden verschillende van deze bijeenkomsten gefilmd.
De dames komen haast alleen close-up in beeld en niet alleen hierdoor leer je ze goed kennen. Alle facetten van het leven passeren de revue. Van de huwelijksnacht tot het omgaan met de dood. Omdat het zulke goede vriendinnen zijn, krijgt elk onderwerp een vanzelfsprekende lichtheid. De close-ups vangen elk afkeurende frons op, maar de liefde voor elkaar is altijd aanwezig.
Alle emoties komen voorbij. Wat mij persoonlijk het meest fascineerde, was om de dames over overleden groepsgenoten en geliefden te horen praten. Omdat het geen leeftijdsgroep is waar ik zelf veel mee in aanraking kom, trof het gemak waar het onderwerp steeds weer terugkeerde me. Het is geen taboe voor ze, geen pijnlijk punt. Meer iets dat bij het leven hoort. De doden waren er daardoor nog heel erg bij. Erg mooi.
Een film over beppende bejaarden, het klinkt mager, het is erg de moeite waard. Meer dan.
Lees ook:Met Fabiola sterft een stukje Amsterdam
Lees ook:Speelt Ajax wel in Zuid-Oost?
Lees ook:Laat ik eens over de Ajaxvrouwen nadenken
Lees ook:In Amsterdam-Noord valt de meeste regen van Nederland
Lees ook:Gezien bij IDFA: Manhunt