Als er een EK zeuren was, dan zou Nederland elke keer torenhoog favoriet zijn. Geen volk is er zo goed in getraind. Zo goed, dat we het meestal niet eens door hebben. Bij het speerwerpen op het Museumplein hoor ik er een mooi staaltje van.
De ambiance is geweldig. Prachtig gras, het Rijks op de achtergrond en de rest van Amsterdam ook in zon gehuld. Het contrast met de speaker kan niet groter. Nu heb ik geen verstand van speerwerpen, maar de manier hoe hij het evenement van commentaar voorziet, doet het gebeuren geen recht. En dan ga ik het nog niet eens over zijn belabberde Engels hebben.
Het is te hopen dat de Finse, Zweedse, Oekraïense en Israëlische dames niet naar hem luisterden. Ze hadden de wind al niet mee, maar zijn stemgeluid moest een minstens even grote handicap zijn. Daarvoor hoef je niet eens te begrijpen wat hij zegt.
Hoop
Hij heeft het zo nu en dan over “de hoop en de droom” om de finale in het Olympisch Stadion te halen, op een manier die een peptalk van Maarten van Rossem heel hoopgevend doet klinken. Ik ben uiteraard enkel toeschouwer, maar het lood zakt zelfs mij in de schoenen.
Wat is dat toch met ons? Zijn onze glazen altijd halfleeg? Ik merk het ook bij voetbalcommentaar. Als ik naar de Belg zap, omdat ik weer neerslachtig ben geluld, of naar de BBC, dan merk ik dat het echt ook anders kan. Daar wordt enthousiast over sport gepraat. Door mensen die er niet alleen geld voor krijgen, maar die het ook gewoon leuk vinden. Die hun liefde voor wat ze zien over weten te brengen.
Maar ach, nu zijn in ieder geval ergens Europees kampioen in. Gezeur. Een traditie waar ik duidelijk ook niet aan ben weten te ontsnappen.
Lees ook:Staking GVB, goede promotie voor de fiets!
Lees ook:Hopelijk weet Edgar Davids het onderwerp racisme in Nederland onder het tapijt vandaan te krijgen
Lees ook:Adidas-campagne in Arena leidt me af van foebal
Lees ook:Het Parool maakt zich met voorpagina-artikel over Halalwoning behoorlijk belachelijk
Lees ook:Lex Immers versus Cristiano Ronaldo