Vandaag moest ik weer eens aan Simon Carmiggelt denken. Hoewel hij in mijn belevingswereld op een hele hoge troon zit, is dit toch opmerkelijk te noemen. Als generatiegenoot van mijn opa liggen onze werelden nou eenmaal onontkoombaar uiteen.
Het gebeurde in een buurtkroeg in de Wilhelminastraat. Voor wie het werk van de meesterlijke stukjesschrijver ook maar een beetje kent, een erg toepasselijke plek voor zo’n ervaring.
Twee dames zaten aan de bar lekker te beppen. Hoewel goed geconserveerd, was vrij duidelijk dat ze de zestig al ruim waren gepasseerd. Een flard van het gesprek was de tijdreis.
“O die. Ik heb toentertijd nog met een neef van hem gevreeën.”
Het was meteen duidelijk, ze had niet gesext, laat staan dat ze met hem had geneukt.
Lees ook:Laat ik eens over de Ajaxvrouwen nadenken
Lees ook:“Bijstandsburka’s afschaffen”
Lees ook:Had niemand die Mick Harren voor Ajax – Heerenveen even kunnen waarschuwen?
Lees ook:Gezien bij IDFA: Tea Time
Lees ook:Ondanks extra fietsstallingen zal Amsterdam altijd geregeerd worden door parkeeranarchie
Het is duidelijk dat jij het beste werk van Simon Carmiggelt niet kent,en zeker niet de sfeer zoals hij altijd meesterlijk wist te omschrijven in een soort buurtkroeg, die tegenwoordig nog nauwelijks meer bestaan.