Ik hoop dat die Fyratreinen nog lang op dat rangeerterrein in de Watergraafsmeer te zien blijven zijn. Als trofeeën. Als herinneringen. Opdat we niet vergeten.
‘In één Fyratrein werden 2.019 probleempunten ontdekt, terwijl een trein met 10 punten eigenlijk al niet meer het spoor op mag’, las ik in de krant. Zoveel knulligheid is aandoenlijk. Het blijkt ook dat elke trein door verschillende monteurs met allemaal een eigen slag in elkaar is gedraaid. Als Ikeapakketten zonder handleiding.
Dat Fyra-project is een behoorlijke dijenkletser. Oké, het kost wat belastingcenten, en veel reizigers zijn gedupeerd. Maar volgens mij is dat het wel waard. Zeker als je die dingen kunt blijven bezichtigen. Want de boodschap is helder.
We klooien maar wat aan, op alle vlakken. Steekpenninkje hier, los moertje daar. Ergens is er gelukkig nog controle om echt grote brokken te voorkomen, maar bestuurlijk is dit natuurlijk nog een veel grotere flater. Houwtje-touwtje, Peppi en Kokki, geef het een naam. Lulligheid troef in ieder geval. Laat dit een case zijn die flauwekuloverleg een spiegel voor blijft houden. Als het aan mij ligt koppelen we er een prijs aan: de Fyra-ontspoorcup, voor het mismanagement van het jaar.
Lees ook:Ode aan activiste Joanna
Lees ook:Van der Sar in Vak410 doet me aan Wibi Soerjadi denken
Lees ook:Koninginnedagtax? Doen!
Lees ook:Die overgang van Ajax naar Oranje gaat me veel te snel
Lees ook:Hoofdprijs Lotto in Zuidoost