Elk jaar word ik op de dag van de Dam tot Damloop geconfronteerd met mijn tekortkomingen. Dat al die tienduizenden mensen hier altijd maar aan meedoen. Alsof het rennen van zestien kilometer helemaal niets voorstelt.
Zelf heb ik ook twee keer meegedaan. Dat kostte me heel wat voorbereiding. Maandenlang rende ik braaf, met lichte tegenzin, mijn rondjes door het Vondelpark om binnen twee uur via de IJtunnel naar Zaandam te kunnen sjokken. Twee maandagen heeft mijn naam ergens onder aan een enorme lijst in Het Parool gebungeld. Tien kilo later weet ik dat zelfs die positie inmiddels buiten mijn bereik ligt.
Geen Dam tot Dam meer voor mij. Wel kijk ik al uit naar de aankomende Marathon van Amsterdam. Heerlijk om dan door het park te wandelen en naar al die langsrennende mensen te kijken.
Lees ook:Spiegeltje, spiegeltje… wat is de lelijkste straat van Amsterdam?
Lees ook:Bij de naam A’dam zullen we niet lang stilstaan
Lees ook:Turkije wil Amsterdams asbest troep niet
Lees ook:Bruggen zonder namen maakt Amsterdam wel zo gezellig
Lees ook:Autopon Overtoom terecht Rijksmonument