Al jarenlang fiets ik van en naar mijn werk door het Vondelpark. Naast de bomen, bankjes en fonteinen, gaan dan ook bepaalde mensen tot het meubilair behoren. Verschillende joggers heb ik al flink af zien vallen, een tijdje niet gezien, om in de loop der jaren weer corpulent in mijn routine terug te keren.
Ook zijn er al verschillende maatschappelijke outcasts mijn dagelijkse ritme in en uit geslopen. Vaak alcoholisten die in een bepaald bankje houvast zoeken. Zij zijn voor mij het bewijs dat elk mens snakt naar regelmaat. Omdat ík niet altijd op dezelfde tijd begin, weet ik dat zij dat maar al te vaak wel doen. Ik heb in de loop der jaren verschillende verschopten op gezette tijden zien aanlopen, zitten en weer weg zien gaan.
Tegenwoordig is er de man met de zonnebril met gele glazen, muts en sportieve winterjas, die vanaf een uur of acht kantoor houdt op zijn bankje bij het water, vergezeld door een halve liter huismerk.
Ik weet nooit van tevoren of ik hem ga groeten. Zo regelmatig als zijn begintijd is, zo onvoorspelbaar is zijn bui. Zo nu en dan geeft hij mij het gevoel dat hij me herkent. Zijn hartelijke ‘goedemorgen’ papegaai ik dan met liefde terug.
Ook kan het zijn dat hij recht voor zijn bankje staat, voor zich uitstaart en wild gebarend onsamenhangende teksten scandeert. Omdat ik altijd gewoon doorfiets, vang ik enkel flarden op. Ik houd mezelf graag voor dat er grote wijsheid achter schuilt.
Hoe het leven van deze beste man er verder uitziet is mij onbekend. Het is te hopen dat er nog een beetje opvang is. Want hoe standvastig zijn ritme nu is, zo zeker is het ook dat hij over een tijdje niet meer bij zijn bankje zal staan. Onherroepelijk komt er ergens in het park wel weer een vervanger.
Lees ook:Amsterdamse zomer loopt langzaam leeg
Lees ook:Amsterdams nieuws van afgelopen dagen zou heel wat Baantjerafleveringen kunnen vullen
Lees ook:Entreegeld Theater Het Amsterdamse Bos
Lees ook:Rijksmuseum of Rijks Museum?
Lees ook:Brad Pitt gespot door Demy de Zeeuw in de PC Hooftstraat