Al maanden weet ik dat er nieuwe abri’s op alle tramperrons komen. Ik las het ooit en dacht vast iets in de trant van boeien. Of liever, ik dacht niets. Wat maakt het uit?
Kennelijk is de praktijk dan toch behoorlijk anders. Bij het zien van de eerste exemplaren dacht ik al hier klopt iets niet. Nu er zo’n beetje geen oude meer te vinden is voel ik echt lichte pijn. Zijn die nieuwe hokjes dan echt zo anders? Maakt het nou echt uit via welke constructie H&M zijn onderbroeken en bh’s toont? Natuurlijk niet.
Het gaat maar om een suf tramhokje. Waar komt dan dat ongemakkelijke gevoel vandaan? Het is een soort inbreuk op een thuisgevoel. Een verandering in mijn leefomgeving zonder inspraak. En dat voelt onjuist. Op reis is het lekker om door van alles verrast te worden. In Amsterdam hoort het juist lekker vertrouwd te zijn. Of niet?
In de kleine twintig jaar dat ik hier woon zijn zoveel dingen veranderd. Gelukkig. De tram heeft al jaren een andere vorm en kleur. Veel kroegen en winkels zijn gesloten, verhuisd of geopend. Amsterdammertjes zie je steeds minder. De Overtoom Filmacademie heet nu OT301. Vertigo en Eye hebben niets met elkaar te maken. Dat grote Postgebouw naast het spoor werd Museum plus Club 11 en verdween. Trouwgebouw werd Club. Dat vervallen oude gasterrein in Westerpark is nu enorm hip. En nu zien die tramhokjes er dus een heel klein beetje anders uit. Poeh poeh. Doe niet zo moeilijk man.
Inderdaad, doe niet zo moeilijk man. Het zou fijn zijn als mijn gevoel dat eindelijk eens wat sneller zou begrijpen.
Lees ook:De Amsterdam-Fashion-Week volgens een mode-analfabeet
Lees ook:Overdreven opgefokte stemming in het binnenstadverkeer gisteravond
Lees ook:Hoera, morgen weer Hollandse Nieuwe!
Lees ook:Hollandse Nieuwe is helaas heerlijk
Lees ook:De wereld verandert constant… gelukkig