Op Parool.nl lees ik dat er bij de politie elk jaar weer steeds meer klachten komen over buren. Burenoverlast blijkt veruit de grootste kwaal in onze stad.
Ik heb het geluk dat ik de last die ik heb alleen maar als leerzaam ondervindt. Als ik de stewardess die boven me woont – duidelijk gehaast – op hakken hoor lopen weet ik dat ze haar uniform aanheeft en dat ze dus wel een paar dagen wegblijft. Fijn. De muziek kan een tijdje wat harder.
Het is ook wel leuk dat ik karakters leer kennen van mensen die ver van me afstaan. De buurman schuin onder me heeft bijvoorbeeld een zeer bijzondere kijk op honden opvoeden. Zijn herder die om niets aanslaat, heeft hij duidelijk niet in de hand. Ook bij het zien van mijn kat gaat het beest direct blaffen. Veilig op het balkon blijft mijn huisdier dan een tijdje droog staren. In plaats dat de zogenaamde baas van de blaffer wat aan de decibelproduceerder doet, spuit hij mijn huisgenoot gewoon zo nu en dan met een plantenspuit nat. Bijzonder. Vooral ook omdat hij dit tegen mij blijft ontkennen.
Ook het omringende geschreeuw en gekrijs van baby’s, peuters, kleuters en pubers kan ik behoorlijk verdragen. Net als seksende buren. Of buren die langdurig van alles verbouwen. Het is een soort vrijbrief om zelf ook niet de meest prettige buurman te hoeven zijn.
Harde muziek, geschreeuw, gestommel, een slecht gekitte badkamer dus waterschade, een niet altijd even net trappenhuis. Ik heb het allemaal op mijn geweten. En verder? Dat moet je, vrees ik, aan mijn buren vragen.
Lees ook:Reacties rond hoorzitting bewijzen dat Zwarte Piets houdbaarheidsdatum voorbij is
Lees ook:Sta op tegen lege leuzen
Lees ook:Volgens mij vindt Sigthorsson boeken lezen gewoon stom
Lees ook:Hoe ik de Albert Heijn haat en koester
Lees ook:Amsterdammer wint miljoen. Ik wil het niet weten.