Dezer dagen laait de discussie over wat we tijdens 4 en 5 mei eigenlijk moeten herdenken uiteraard weer op. Mijn bescheiden mening is dat we het puur bij de Tweede Wereldoorlog moeten houden. Met de focus op de Nederlandse – al dan niet Joodse – slachtoffers.
Zo gauw je er meer bij gaat betrekken verliest het namelijk betekenis, volgens mij. Het moet gaan om een historische gebeurtenis, waar coherent over gepraat kan worden. Anders krijg je gezwaai met loze termen als oorlog en vrijheid. Zonder context niet veel meer dan lege hulzen.
Anne Frankhuis
De documentairemakers van In de rij voor Anne Frank hebben dit goed begrepen. Ze hebben jarenlang mensen in de rij aan de Prinsengracht gefilmd. Mensen met uiteenlopende verhalen. Tibetaanse Monniken met hun strijd, een Brits gezin met een meisje van Anne’s leeftijd in ’43, homoseksuelen, een zwarte man uit het Zuiden van de VS. Allemaal vertellen ze over hun eigen strijd, met Anne’s situatie als uitgangspunt.
Het meisje is een icoon geworden voor verschillende vrijheidsstrijders, juist omdat ze niet los gezien kan worden van haar persoonlijke verhaal, met dat tragische eind in een concentratiekamp. Als ijzersterk symbool voor de Holocaust, is ze belangrijk geworden voor verzet en strijd in het algemeen.
In de rij voor Anne Frank, een krachtig document. Klik hier om het te kijken.
Lees ook:Wim Kok opent Anne Frank tentoonstelling Berlijn
Lees ook:Anne Frankboom wacht op kapvergunning
Lees ook:Kun je echt trots zijn op het Anne Frank Huis?
Lees ook:Dagboek Anne Frank op cd
Lees ook:Schattig eerbetoontje aan Anne Frank