Met de trekschuit naar Haarlem, te paard naar Utrecht. Het zou tegenwoordig een enorme luxe zijn. Je bent een dief van je portemonnee als je het doet. Maar het is natuurlijk wel relaxter dan met de auto of trein. Gejaagd vliegen we tegenwoordig van afspraak naar afspraak. Toch is er een zesentwintig jarige jongen die een jaar lang de trekschuit heeft gepakt. Tenminste zoiets. Hij heeft al die tijd zonder mobiel en internet geleefd. Het lef!
Eén iemand doet iets wat we twintig jaar geleden allemaal deden. Maar nu is altijd bereikbaar zijn en de wereld continu onder je vingertoppen hebben de norm. Doe je niet mee dan ben je een aso. Je leeft in een parallel universum waar je de enige bent die nooit bereikbaar is. De enige die de informatiestroom nog behoorlijk kan kanaliseren. Alleen voor hem is wat het achtuurjournaal behandelt nog echt fris nieuws.
Interessant is ook dat zijn boek over deze periode zo onder de aandacht is. Wij kunnen het ons niet meer voorstellen. Zijn waarschijnlijk allemaal jaloers. Ook sinds er stofzuigers, wasmachines en afwasmachines zijn, heeft iedereen deze. Je moet wel. We moeten mee in een maatschappij waar deze dingen helemaal geen luxeproducten zijn, integendeel. Het is de basis om mee te kunnen hollen.
Een jaar offline. Het klinkt heel aantrekkelijk. Maar wie kan het zich nog permitteren?
Lees ook:Laat het snel 1 mei zijn
Lees ook:Petities voor en tegen de fietstunnel onder het Rijksmuseum
Lees ook:Fabiola spotten
Lees ook:Het is weer kerst in Amsterdam
Lees ook:Planning van Amsterdamse hulp-Sinten danig in de war door gestolen computers