Bill Clinton heeft de eigenaar van café Papeneiland een briefje gestuurd om hem te bedanken. Kennelijk heeft de oud-president erg genoten van zijn kopje koffie en vooral van zijn stuk appeltaart. Ik heb er een beetje moeite mee, eerlijk gezegd.
Oké, de brief zal wel verstuurd zijn, het is vast geen uitgekookte marketingstunt, maar dat Bill Clinton, in een melancholische bui, thuis bedenkt om even die kroegbaas in Amsterdam persoonlijk te bedanken, wil er bij mij niet in.
In het briefje omschrijft de invloedrijke man zijn bezoekje als “een van de leukste ervaringen die ik in tijden heb gehad.” Alle respect voor de betreffende zaak, maar deze zin zet het leven van meneer Clinton wel even in een ander daglicht. Hoe treurig moet het zijn? Of is het normaal om lunchtentjes die je waardeert schriftelijk te bedanken? Misschien neemt het personeel van het Blauwe Theehuis, Zouk en Koosje het me wel heel erg kwalijk dat ik ze nog nooit liefdesbrieven heb gestuurd.
Voor café Papeneiland is het briefje natuurlijk een opsteker, maar de beeldvorming van de ooit machtigste man van de wereld doet het wat mij betreft meer kwaad dan dat hele gedoe met die sigaar.
Lees ook:Bill Clinton even in Amsterdam
Lees ook:Wereldsmurfendag smurft plaats in het Amsterdamse Smurfpark
Lees ook:Mijn favoriete Amsterdamse terrassen vallen niet in de prijzen
Lees ook:Nieuwe outfits bibliotheekpersoneel
Lees ook:Verdachte tas op CS bevat boeken en een briefje