Bij het uitmesten van mijn boekenkast moet ik aan de bouw van het Centraal Station denken. Mijn vriendin woont sinds kort bij me en ik probeer voortdurend ruimte te zoeken voor haar spullen. Zo nu en dan irritant, maar uiteindelijk een minder vervelend klusje dan ik dacht. Spullen van toen maken plaats voor nu en de toekomst. Best gezellig.
Het Centraal Station en de drie grote eilanden die erbij horen, hebben eind negentiende eeuw doodleuk de binnenstad van het IJ afgesneden.
‘De tegenstelling tussen de drukke binnenstad en de weidsheid van het IJ, die de stad iets prikkelends en bevrijdends moet hebben gegeven, was verdwenen. En het prachtige aanzicht van de stad, die drie kilometer lange fonkeling van masten, kerken en koopmanshuizen, was voorgoed kapot.‘ Aldus Geert Mak in Een kleine geschiedenis van Amsterdam. Hij noemt het ‘een van de grootste stedenbouwkundige ingrepen die Amsterdam ooit heeft gekend‘.
Revolutie
Je kunt je het ongenoegen van de Amsterdammers voorstellen, maar wat was het alternatief? De industriële revolutie en opkomst van de trein waren een feit. Een ijzeren spoorbaan die de stad zou afsluiten met een enorm station bij het Vondel- of Sarphatipark was het alternatief. Daar moet je toch ook niet aan denken.
Wat oude studieboeken – waar ik veel van heb geleerd, maar nooit meer inkijk – stapels romans – die ik stuk voor stuk heb verslonden, maar al jaren onberoerd laat – heb ik met lichte pijn in het hart weggedaan. Alleen waar ik nu nog geregeld veel aan hecht, is gebleven.
Er is ruimte voor de spullen van mijn lief. Misschien niet helemaal te vergelijken met de industriële revolutie, maar wel veel belangrijker dan een uitzicht over het IJ.
Lees ook:125 jaar sluit het Centraal Station het IJ af
Lees ook:Centraal zakt weg
Lees ook:Ondanks extra fietsstallingen zal Amsterdam altijd geregeerd worden door parkeeranarchie
Lees ook:Kerstmarkt op Rembrandtplein en Beursplein
Lees ook:De centrale ingang van het CS is weer open, neem het voor lief en doe er niets mee