Het nieuws dat de plannen voor Sloterdijk aangepast moeten worden, geeft mooi de arrogantie weer van de mensheid. Het Parool bericht erover in een artikel met de treffende kop: Plan Amsterdam-Sloterdijk moet over. We denken zoveel vat op het leven te hebben dat een stadsgebied ontwikkelen voor sommigen op een rekensom lijkt. Uiteraard is de realiteit erg anders en overkomt Amsterdam Sloterdijk de plannenmakers zo een beetje op dezelfde manier als het mij overkomen is.
Vooral met het gelijknamige NS-station heb ik ongemerkt een band opgebouwd. Als opgroeiende jongen in de kop van Noord-Holland waren de talloze ontmoetingen onvermijdelijk. We zijn ook zo’n beetje van dezelfde generatie. De eerste jaren bleef ik nog wel in de trein zitten, omdat de eindbestemming altijd in het historische centrum lag.
De eerste keer dat ik er daadwerkelijk uitstapte was voor de militaire keuring. Behorende tot de laatste lichting dienstplichtigen moest ik met tientallen Noord-Hollandse leeftijdgenoten naar het nabijgelegen Einsteingebouw. Ik wist, vanwege studie, dat het leger er nooit van zou komen. Wel leverde het dus die eerste ontmoeting met de wereld achter het treinstation op.
Tot die tijd voelde ik geen enkel emotioneel verschil tussen het met buizen opgebouwde station in Zaandam en die in – wat later bleek – Amsterdam-West. Het zwak wat ik in licht voordeel van Sloterdijk had ontwikkeld, lag puur aan de compleet willekeurige plaatsing van de gekleurde stoeltjes in de wacht-aquaria op de perrons. De wereld die ik door die dienstkeuring ontdekte, stelde – begin jaren negentig – overigens nog niet zoveel voor.
Een aantal jaar later kwam het contact in een stroomversnelling. Ik ging in Amsterdam wonen. Omdat mijn eerste drie kamers in Bos en Lommer lagen zag ik het station, met de hulp van tram 12 en bus 15, regelmatig. Het enge Belastingkantoor heeft nooit helemaal kunnen wennen, maar het kantoorgebied kreeg een duidelijke plaats in mijn reisradar.
Immense betonnen spoorbogen gingen de stad beter met Schiphol verbinden. Ook de ringlijn maakte het station een gewichtige speler. Veel kale plekken werden met weer meer kantoren gevuld. Er kwam zelfs een lus vanuit Lelylaan richting de kop van Noord-Holland, nu raas ik zo nu en dan ook van een afstandje langs het enorme trein-/ metro-/ busstation.
Langs de A10-West zie ik tegenwoordig ook bekende betonnen pilaren verschijnen. Waarschijnlijk de aanzet tot weer zo’n boog. Of dat nou valt binnen de oude-, of die nog te vormen plannen is me onbekend. Wat het gebied meemaakt is kortom erg herkenbaar.
We weten immers nooit echt wat er gaat komen. Toch komen we uiteindelijk altijd wel ergens uit. Ook jij Sloterdijk.
Paroolartikel: Plan Amsterdam-Sloterdijk moet over
Lees ook:Ook nu weer de belofte van verbeterd openbaar vervoer in Amsterdam
Lees ook:Dat koninklijke Concertgebouw bracht me dichtbij Amsterdam
Lees ook:Metrostations Noord/Zuidlijn hebben vanaf vandaag een officiële naam
Lees ook:Oeverloze discussie over brug naar Noord
Lees ook:Centraal zakt weg