Gisteren ben ik op het IDFA onder andere naar One Day After Peace geweest. Een documentaire over Robi Damelin die haar zoon is verloren omdat een Palestijnse scherpschutter hem vermoordde bij zijn politiepost.
Haar leven staat in het teken van een weg vinden om met dit verdriet om te gaan. Omdat ze is opgegroeid onder het Apartheidsregime in Zuid-Afrika reist ze af naar haar geboorteland om er achter te komen hoe ze daar de littekens van die tijd verwerken.
Het meeste indruk maakt een vrouw die al jaren in gesprek is met de vrijheidsstrijder die opdracht gaf om, onder andere, haar dochter neer te schieten. Ondanks haar grote verdriet vergeeft ze hem. De man is hier zo van onder de indruk dat ze samen er hun missie van maken om dit gruwelijke verhaal te blijven vertellen.
Het gaat voor een behoorlijk deel over de Truth and Reconciliation Commission, waar misdadigers uit de Apartheidstijd kortgezegd amnestie kregen in ruil voor de waarheid. Minister Adriaan Vlok heeft zijn leven hierna in dienst gesteld van het helpen van de armste in de zwarte gemeenschap. Hem misdaden horen toegeven in een vreemde taal die ik toch kan begrijpen zonder ondertitels, Afrikaans, brengt het behoorlijk dichtbij.
Terug in Israël gaat Robi in gesprek met Palestijnse lotgenoten. Samen geven ze onder andere bloed met het idee dat je niet iemand kan haten die jouw bloed in zijn aderen heeft.
Een erg ontroerend document, dat ondanks alle terreur veel hoop biedt. Behoorlijk ironisch dat ik in het warme Tuschinski zat terwijl er op dat moment in Israël weer van alles aan de hand was. Maar als er echt, oprecht naar elkaar geluisterd wordt en als je ook er werk van maakt om je empatisch in je ergste vijand in te leven, is veel mogelijk.
Een indrukwekkend verhaal.
Kijk hier wanneer het weer draait.
Lees ook:Gezien bij IDFA: Superjews
Lees ook:Spreek Nederlands met expats
Lees ook:Gezien bij Filmhallen: Kreuzweg
Lees ook:Gezien op het IDFA: I Want My Money Back
Lees ook:Schattig eerbetoontje aan Anne Frank