Het slechte nieuws is dat we allemaal doodgaan, veel van ons zelfs door vreselijke ziektes. Het goede nieuws is er – wat dit aangaat – helemaal niet. Sorry.
Sta op tegen kanker. Ik kan er niets aan doen, maar het is een actie waar ik me behoorlijk aan stoor. Sta op voor zuurstof, komt op mij exact hetzelfde over. Er is geen discussie mogelijk, geen controverse, geen ingang om het meer dan een lege huls te laten zijn.
Ho ho, nog niet tegenspartelen. Laat het me toelichten. Uiteraard ben ik voor enorm veel geld voor kankeronderzoek. Uiteraard wil ook ik dat de vreselijke ziekte wordt getackeld, want uiteraard kan ook ik zo tien oud collega’s/kennissen/buren/familieleden oplepelen die er aan overleden zijn. Maar dat is mijn punt juist. Sta op tegen ziek worden en doodgaan. Duh-uh.
De tv-actie heb ik gemist, ongetwijfeld was hier wat ruimte voor nuancering. Hopelijk was het meer dan tranentrekkerij. Wat achtergronden bij lopende onderzoeken, info over hoe ver de strijd inmiddels is en hopelijk is er vooral veel geld binnengehaald om verdere doelen te bereiken.
Zwart-wit
Ik was bij Ajax – Feyenoord. In de rust kwam mijn jeugdheld Edwin van de Sar vertellen dat je meestal opstaat voor Ajax, maar dat we dat nu voor kanker moesten doen. Dat was het. Oké, ik stond al, maar was dit ook heus wel gaan doen als ik had gezeten. Verder had de oud-keeper niets te melden. Geen enkele verdieping. Pure leegheid. De witte zijde van een zwart-wit thema. De zwarte zijde hadden we in de eerste helft al gehad.
Er hing namelijk een tijdje een spandoek met een beledigende tekst richting een aan kanker overleden Feyenoordsupporter. Begeleid door rode rook. Misselijkmakender kan een statement niet zijn. De maker(s) ervan begrijpen niet alleen niets van klassiekerrivaliteit maar duidelijk ook niets van het leven. Toch is dat juist wat je krijgt als je als samenleving ergens niet genuanceerd over kan praten. Sta op tegen iets ergs, of hou je mond.
Dat walgelijke doekje wordt in zo’n klimaat natuurlijk groot nieuws. Precies wat die etterbakken willen. Zij hebben de ultieme manier gevonden om op een leeghoofdige manier hun rivalen te schofferen. Nu is het wachten op de wraak van eencellige soortgenoten bij de tegenpartij. En de rest van de wereld maakt zich nu druk omdat er wordt gespot met de dood. Erger nog, dood door het niemand discriminerende kanker. Een win-winsituatie voor de ziekste geesten in het stadion. Door te schieten met een lege huls.
De ziekte wordt zo ook nog altijd al te makkelijk gebruikt als scheldwoord. De lettercombinatie heeft geen waarde meer. Iedereen heeft iemand eraan verloren, maar niemand praat er genuanceerd over.
Koffie?
Waar het zwart-wit effect voor zorgt is onverschilligheid. Zwart: ach, dan gebruik ik een vreselijke ziekte als scheldwoord, wie doet dat nou niet? Wit: vooruit dan maar, laat ik even opstaan voor kanker. Die vreselijke ziekte waar laatst de buurman nog aan overleden is. Iemand nog koffie?
Ik weet heus wel wat van marketing en weet best dat zo’n leus goed werk verricht. Maar ik hoop ook dat het de nuance niet nog meer vertroebelt. Natuurlijk zou het fijn zijn als ellende de wereld wat meer met rust zou laten, daar wil ik heus wel mijn benen voor strekken. Ik voel me dan helaas wel een deelnemer aan een missverkiezing die voor wereldvrede is. Ik sta dus ook op tegen lege leuzen.
Lees ook:De ene Ajax Experience is de andere niet
Lees ook:Burgemeester steekt stokje voor Oud en Nieuw Festival Dazzleville
Lees ook:Troosteloze Ajax – PEC bracht me wel terug naar Jody Lukoki
Lees ook:Voor royalty-nieuws moet je nog altijd bij anderen zijn
Lees ook:Zwarte Piet-discussie blijkt inburgeringscursus