Gisternacht kwam ik op een of andere manier terecht bij Friekfest, een sympathiek rockfestival in de kraakloods van Villa Friekens in Noord. Ik waande me een beetje in een tijdmachine, in de jaren negentig belandde ik regelmatig in zo’n setting.
Natuurlijk ligt dat voor een deel bij mezelf, ik ga veel minder uit dan in die tijd. Maar de stad is ook met de tijdgeest veranderd. Er zijn tegenwoordig veel minder broedplaatsen voor vrijbuiters. En de weinige die er zijn, liggen ver buiten het centrum.
De ommekeer werd eind jaren negentig, los van broedplaatsen, ook heel voelbaar toen de politie opeens besloot om verkeersregels voor fietsers in te voeren. Regels waarvan velen het bestaan niet meer wisten. Opeens moest je stoppen voor rood, je moest ‘s avonds plotseling rijden met je licht aan en de Leidsestraat bleek opeens geen fietspad meer te zijn.
Er valt natuurlijk veel te zeggen voor de strengere controle, de ommekeer was toch vrij radicaal. Jarenlang alles gedogen en opeens BOEM, lik op stuk.
Op veel vlakken is de stad nu waarschijnlijk prettiger. Ik hoor bijvoorbeeld nog maar zelden iemand over een gejatte fiets. Toch werd ik gister bij Villa Friekens een beetje overvallen door weemoed. Amsterdam is in de loop der jaren wel wat vertrut.
Ik zoek troost bij dit nummer van Drukwerk. Het is kennelijk een gevoel van meerdere generaties.
Lees ook:De Gaypride brengt me weer naar de jaren negentig
Lees ook:Amsterdam heeft minder geld
Lees ook:Confronterende nieuwe tramhokjes
Lees ook:Pet Shop Boys spelen in de RAI
Lees ook:Nils Holgersson kan Schiphol beter mijden