Nebraska, een ode aan illusies
Ik heb sinds een paar maanden een Cinevillepas. Twee keer per maand naar de film gaan en de bioscoop is ineens stukken goedkoper. Ik haal dat echter nu al niet, ik voldoe duidelijk aan het verdienmodel. Toch ben ik blij met het ding. Ik ga nu namelijk naar de bioscoop waar ik dat anders nooit had gedaan. In m’n eentje ook. Inspiratie opdoen. Het heeft het sociale uitje overstegen.
Nebraska
Gister zag ik zo de film Nebraska bij Cinecenter. Een ontroerend verhaal over een oude verwarde man die als enige op aarde denkt dat hij echt een miljoen dollar heeft gewonnen als een oplichterige reclamebrief hem dat vertelt. Zijn vrouw wordt er gek van dat hij steeds maar weer wegloopt om het geld op te halen, maar zijn jongst zoon gunt de man wel de illusie en rijdt met hem naar Licoln, Nebraska.
Tijdens een tussenstop in de geboortestreek van de man denken de mensen dat hij echt een miljoen heeft gewonnen – waarom anders al die moeite? – en een intrige vol hebzucht en haat, nijd en oude vetes ontspint zich.
Een leuke film, in zwart-wit, waardoor het nostalgische sentiment en de rauwe streek en mensen aardig uit de verf komen. Ik heb betere dialogen en acteurs meegemaakt in mijn leven, maar het verhaal spreekt me aan. Grappig, confronterend, maar vooral ontroerend. De vader-zoon-relatie, die zeker geen makkelijke is, waarin de zoon toch zoveel van zijn pa houdt, dat hij heel wat voor diens illusies over heeft, komt mooi tot uiting.
Zonder Cinevillepas had ik deze film dus niet gezien en dat was zeker jammer geweest.
Lees ook:Gezien op het IDFA: I Want My Money Back
Lees ook:Amsterdam verandert niet, nooit
Lees ook:Bioscoop De Uitkijk gaat dicht
Lees ook:Hoofdprijs Lotto in Zuidoost
Lees ook:Gezien bij IDFA: Rêve Kakudji