Die figuren op de Dam bezorgen me nu al jaren het volgende vraagstuk: dekt het begrip ‘levend standbeeld’ tegenwoordig beter of juist slechter de lading? Het hangt er vanaf op welk van de twee woorden je nadruk legt.
Voorheen lag het accent op het woord `standbeeld’. Prachtig geschminkte creaturen in met liefde, zorg en aandacht gemaakte kostuums. Minutenlang stonden ze roerloos en overtuigend standbeeld te zijn. Een teken van leven kwam vroeger nog echt als een schok. De onverwachte beweging stond ook altijd in het teken van de performance.
Nu zijn ze alleen nog maar levend, die wezens die hun voorgangers te schande zetten. Het moet nog in het vorige millennium zijn geweest dat ik er één langer dan een seconde stil heb zien staan. De bij Intertoys aangeschafte Freddy Kruegermaskers maken van Nightmare on Elmstreet een treurige comedy en de goedkope personificaties van De Schreeuw, degraderen Edvard Munch’ meesterwerk tot zwartgallig peutergeklieder.
Het kan toch niet alleen liggen aan het verschil in beleving tussen mijn kinderversie en de veel cynischere huidige ik? Het is ook een sign of the times. Aandacht lijkt een vanzelfsprekendheid te zijn geworden, daar hoef je tegenwoordig niet zoveel voor te doen, laat staan te kunnen. Op de Dam zien we een soort Bobo’s in de Bush of Oh oh Cherso voor minderbedeelde Oost Europeanen.
Ik kan het ze niet eens zo kwalijk nemen, er is kennelijk een publiek voor, anders had het fenomeen niet zo lang kunnen bestaan. Het is natuurlijk vooral lullig voor echte straatartiesten.
Lees ook:Dennis Bergkamp als standbeeld vereeuwigd bij Arsenal
Lees ook:Eén op vier Amsterdammers labiel
Lees ook:Coentunnel vernoemd naar massamoordenaar
Lees ook:Speelt Ajax wel in Zuid-Oost?
Lees ook:Mini-metropool Amsterdam bezit nu een Mini-Brand-Store