Gister zag ik Dennis Bergkamp in het Olympisch Stadion rondlopen, bij het NextGen toernooi. Bergkamp in het Olympisch. Voor even was hij niet de onzichtbare assistent van de laatste jaren, maar de held die hij in mijn hoofd hoort te zijn.
Veel klopte misschien niet bij het plaatje. Het stadion was al veel te mooi. Overal stoeltjes, geen tweede ring, alles op en top onderhouden. In zijn voetbaljaren had het de uitstraling van een openbaar toilet. Liefdeloos aftakelend. Gevoelsmatig was het echter minstens zo mooi als nu. Mooier zelfs.
Arsenal
Ik fiets regelmatig op het pad achter het stadion, tussen het Olympisch en het complex van ASV Arsenal. Echt waar, zo heet die amateurclub die daar ligt. Arsenal. Denk dan maar eens niet aan Bergkamp. De Litmanen van die Londense club.
Toen Jari laatst weer even in Amsterdam was, moest ik ook even aan Dennis denken. Zijn tragiek is dat we hem elke week stoïcijns op die bank zien zitten. Die Fin hoeft maar twee daagjes op te duiken, om een boekje te promoten, en we slaan allemaal op hol. Dennis heeft daarentegen inmiddels de uitstraling van een registeraccountant. Geen enkel effect op welke supporter dan ook.
Maar bij het zien van Bergkamp in het Olympisch zag ik gelukkig wat ik stiekem altijd al heb geweten. Iets wat een willekeurige Arsenalsupporter nooit vergeten is. Daar liep een legende. Een echte.
Lees ook:Bergkamp kijkt vooruit en ziet Arsenal op zijn pad komen
Lees ook:Park Schinkeleilanden wint Groene Stad Award 2011
Lees ook:Ode aan Hennie Spijkerman
Lees ook:Van harte gefeliciteerd Hennie Spijkerman
Lees ook:Dennis Bergkamp als standbeeld vereeuwigd bij Arsenal