Dit is de mooiste periode van het jaar om ‘s avonds door de stad te fietsen. Zelfs de PC-koopgomorra wordt in het donker door die prachtige kerstverlichting behoorlijk te harden.
Nonchalante lichtslierten in de boompjes langs de Spiegelgracht ontroeren me elk jaar weer. De Utrechtsestraat spant met stijvolle leds altijd de kroon.
Het is misschien vrij suf, maar ik durf er voor uit te komen; ik ben dol op deze tijd van het jaar. Ik besef dat ik makkelijk praten heb. Er zijn geen noemenswaardige kersttrauma’s van vroeger blijven hangen en met mijn schoonfamilie sta ik op goede voet.
Ook woon ik niet in een buurt waar kerstkitsch een rol speelt. Als ik onbeschaamd bij beganegrondbewoners naar binnnen tuur, zie ik alleen hier en daar een vrolijke boom. Meer niet. Gevels blijven ook gewoon zoals ze altijd al zijn.
Voordeel is ook dat ik meer toeschouwer ben dan deelnemer. Volgende week staat hier vast wel weer een boom met ballen, maar dat kwartiertje dat ik daar mee bezig ben mag geen naam hebben. Kerstkaarten verstuur ik niet en kerstdiners zijn nooit bij ons.
Kortom, ik ben een kerstparasiet en dat bevalt me prima.
De mensen die het deze periode zwaar hebben wens ik veel succes, maar verwacht dus van mij geen kaart.
Lees ook:Kerstboom staat weer op de Dam
Lees ook:Kom van die tak af, ‘k waarschuw niet meer
Lees ook:Van der Laan wil krakersdemonstratie van zaterdag naar de Stopera verplaatsen
Lees ook:Studentenwoningnood in Amsterdam houdt veel jongeren noodgedwongen thuis
Lees ook:Anne Frankboom gaat ‘doorstart’ maken