Verlichting
mijn vaste thuiswedstrijdcolumn (stoeltje 63) op AjaxLife.nl
Verrassend genoeg lukte het me deze week aardig om het Ajaxgezever buiten de deur te houden. Compleet tegen mijn sinds 16 december 1984 gekweekte natuur in, bleef ik mijn innerlijke Ajax-is-belangrijk stem negeren. Omdat ik al die nieuwsprogramma’s en krantenrubrieken, die ik gebruikelijk verslind, links heb moeten laten liggen, creëerde ik wat extra tijd. Vrije ruimte om met mijn gedachten nog vaker dan gebruikelijk naar die bewuste zondag in de jaren tachtig af te dwalen.
Ik stond toen naast mijn vader achter het doel aan de noordzijde van De Meer. Het moment waarop ik op enkele meters afstand Johnny Bosman zag scoren met een droge kopbal uit een corner, blijkt een breekpunt in mijn leven te zijn. Dat Ajax die middag met 1-4 tegen PSV de boot in ging, heeft me vanaf dat ene moment al niet weerhouden om een diep gekoesterde band aan te gaan met een Amsterdamse voetbalclub. Een band die in de kern nog altijd simpelweg terug te voeren is naar een droge kopbal uit een corner. Een kern waar een potje verliezen of zelfs tenenkrommend voetbal altijd vandaan zal blijken te blijven. Laat staan dat die uitgeklede essentie ooit gezwets over bestuurstructuren toe zal laten.
Met een verlichte geest en de daaruit voortgekomen blik van een tienjarige zat ik dus in ons stadion naar Ajax tegen Excelsior te kijken. Het werd… lees verder op AjaxLife.nl
Lees ook:Herbeleef twee Ajaxseizoenen vanaf Stoeltje 63
Lees ook:Stoeltje 63: 32
Lees ook:Ajax – FC Twente probeerde ik door een Utrechtse bril te zien
Lees ook:Pixies spelen, Paradiso doet de rest
Lees ook:Calimero heeft een nieuwe naam: Marcel Blaak